Kimi anlıyorsun ?

ksb

Yürüyorsun. Hayatın seçtiğin sokaklarında yürüyorsun. Üzerine basa basa geçtiğin sokaklar caddeye açılmıyor, deniz kokusuna ulaşmıyor, duvara tosluyor diye kızıyorsun. Sen seçiyorsun, üzerine bastığına kızıyorsun. Kızgınız. Hayata, insanlara, şehirlere, sevgililere her şeye kızgınız. Bir tek kendimize kızmayı beceremiyoruz. Kızgınız. Aşık olmayı unutacak kadar, kendi seçtiğimizi unutacak kadar, kendimizi yolda görüp merhaba dedikten sonra bir yerden tanıyorum ama çıkaramadım diyecek kadar kızgınız, kendimize o kadar uzağız…

Sahip olmam gerekiyor diye mülkiyet olan, evlenmem gerekiyor diye evlenen, çocuk yapmam lazım diye dünya güzellerini hayata atan, tek başınayken kendini dört odalı eve sığdıramayıp hayat vadeli kredilerle dört katlı villa alan, duygu ehliyeti yokken en pahalı arabayı alıp fotoğraf çektiren, çocuklarımın geleceği için deyip çocuklarının büyüdüğünü görmeyip, yarınların peşinden koşup bugünü unutan ve ben senin için yaptım deyip fırça atan, insanların gözlerinin rengine bakmayı unutup, bundan bir gelecek çıkartırmıyım diye kendini sevdiğine inandırıp dokunmayı bile hatırlamayan, babam öldü, cenazesini paylaştım, 1000 like aldım diye çok sevildiğini düşünen, kendi gideceği yere daha gitmeden buradayım diyecek kadar aleni olup, gizemli insanım adımlarıyla yürüyen, kendi dahil kimseyi tanımayıp, herkesi tanıdığına inanıp, dokunmadığı iyi insanlarıyla yaşayarak mutlu olup, konuşmayı unutup tuşlarla yaşayan, kendi hariç herkese kızan kimi anlar ?

Yürüyorsun. Kendinden en uzağa yürüyorsun. Yürürken ardına ekmek kırıntısı atmayacak kadar kendinden en uzağa yürüyorsun. Kırk yaşına geldiğinde bi durup düşünüyorsun. Hadi bi ev daha alayım da ondan sonra sahil kasabasına yerleşirim deyip devam ediyorsun ki sahil kasabası olmuş mutsuzlar metropolu, elli yaşına geliyorsun, her gün tansiyon hapı alıyorsun, bi durup düşünüyorsun, şu geleceğimi garanti altına alayım sonra ada ya yerleşirim deyip devam ediyorsun ki ada olmuş mutsuzlar anakarası, dün de başladığın gelecekleri mazi yapıp tavan arası tozlarına bulayıp, bugüne altmış yaşında bile ulaşamayanlar kimi anlar ?

Dün erken, yarın geç, bugün tam zamanı.

Bizi bizden uzaklaştıran kim ? Aldım, vermedim, yendim dünyasında yaşatan kim ? Kimseye dokunmadım ama hep orgazm oldum hazzında dolaştıran kim ? Konuşacağın harfleri unutturup, paragraflarını tuşlara akıtan kim ? Gülmeyi, içten bir kahkahayı mazi yapıp iki nokta üstüste parantezine mahkum eden kim ? Saklambaçta kurt olup sevdiğini ebe yaptıran kim ? Gözlerimizdeki parıltıyı tukaka yapıp, photoshop lu halimizi piyasaya sürdüren kim ? Kendimizden bu kadar mı utanıyoruz ve bu kadar utananlar kimi anlar ?

Kimseye dokunmadım ama hep orgazm oldum hazzında dolaştıran kim ?

Sevdim bunu…

Yürüyorsun. Kendine sırtını dönüp başkalarına yürüyorsun. Başkaları kadar yaşayıp, başkaları kadar yiyip, başkaları kadar giyinip, başkaları kadar gezip, başkaları kadar beğenip, başkaları kadar nefes alıyorsun. Kendinden uzaklaşıyorsun, en iyi ihtimalle başkalarındaki kendin kadar hayat oluyorsun. Eninde sonunda başkalarına kızıp başkalarına gidiyorsun. Aydınlanma kurslarına gidiyorsun, ben zaten aydınmışım deyip ezberliyorsun, hatta başkalarını aydınlatıyorsun ki insanın karanlıkta yaşayası geliyor… Herkes bütün, herkes mutlu, herkes gezgin, herkes gurme, herkes aydınlanmış ki bir ben kalmışım araf da duygusu da bize kalıyor… Kim, kimi anlasın ?

Dün erken, yarın geç, bugün aşk zamanı !

Eskici olup, eskiler bile alamıyoruz. Kimse kendini kullanmayıp başkalarını kullandığı için eskimiyor ve biz eskiciler iflas ediyoruz. Şiirlerimiz boğazımıza düğümleniyor, satırlarımız sinameki olup sifona karışıyor, paragraflarımız hayata sığmıyor ve biz bir like bile alamadan iflas ediyoruz, yüreğimizi yediemin e bırakıp arafımıza giriyoruz…

Yürüyorsun. Omuzunda toplum apoletleri sırma sırma yürüyorsun. Tamam onu seçiyorsun ama o zaman diğerini de, bilmediğini de neden istiyorsun ? Hepsini al mı geldi ? Oynuyorsun. Herkesin birbirine karışmış repliklerini ezbere yaşıyorsun. Kendi bir harfini yazmaya üşenip hayatca bitmeyen başkalarının senaryosunu ezberleyip, oynayıp başkalarına kızıyorsun. Peki öyle olsun.

Aslında kendinin kokusu bir bebeğin ki kadar imkansız. Bir ara ver. Denizin okşadığı bir kayanın davetkarlığına otur, gözlerini ufuğa kapa, kendini içine çek, bir an için sadece önemsiz bir an için kendin kadar hisset, kendin kadar nefes al, kendini çok seveceksin !

Başkalarının kırmızı ışığında durma, hayat kendine yeşil dalga…

Yürüyorsun. Hayatın seçtiğin sokaklarında yürüyorsun. Üzerine basa basa geçtiğin sokaklar caddeye açılmıyor, deniz kokusuna ulaşmıyor, duvara tosluyor diye kızıyorsun. Sen seçiyorsun, üzerine bastığına kızıyorsun. Kızgınız. Hayata, insanlara, şehirlere, sevgililere her şeye kızgınız. Bir tek kendimize kızmayı beceremiyoruz. Kızgınız. Aşık olmayı unutacak kadar, kendi seçtiğimizi unutacak kadar, kendimizi yolda görüp merhaba dedikten sonra bir yerden tanıyorum ama çıkaramadım diyecek kadar kızgınız, kendimize o kadar uzağız…

27.11.2014